صلاح کار کجا و من خراب کجا؟

این پست رو می نویسم تا یه کمی فضای وبم عوض شه...

چند وقت پیش یه خانومی تو دانشگاه جلومو گرفت و گفت: شما ازدواج کردی دخترم؟ منم رو سادگیم اول گفتم: نه! همین که گفتم نه تازه فهمیدم تو چه چاله ای افتادم. دیگه یه بیست دقیقه ی اره بده ، تیشه بگیر بودیم... بیچارم کرد تا پیچوندمش!... هرچی میگفتم نه! با یه اعتماد به نفس مثال زدنی ای میگفت: این ناز کردنا مال زمان ما بود، فرصت هاتو از دست نده و پسر من خیلی فلان و فلان... خنده ام هم گرفته بود نمیتونستم خودمو جمع کنم.

من که از ازدواج های مدل -یکی یکی رو معرفی کنه- بدم میومد، دیدم این از اون هم بدتره!... اونجا که به حساب موقعیت خونتون توی شهر و سطح اقتصادی-اجتماعی خانواده ات و خیلی اطلاعات دیگه که میگیرن پا جلو میزارن و تماس میگیرن نمیپسندیدم... نمیپسندیدم چون اون دو تا ادم هیچ شناختی خارج از چارچوب درخواست ازدواج از هم ندارن و همه ی رفتار و گفتارشون متناسب با هدفشونه (هر دو طرف!)... این خانوم که کلا فقط از قیافه ی من خوشش اومده بود و هیچی نمیدونست... وسط حرفاش پرسید: شما چندتا خواهرید؟ دیگه ساده لوحانه جواب ندادم و گفتم: برای شما چه فرقی میکنه؟ گفت: اخه من دو تا پسر دارم... خدا میدونه چقدر خندیدم!

روزگاری ست که ما را نگران میداری...

نگرانم برای کسی که دنیایی دوستش دارم و هیچ کاری ازم برنمیاد برای کم کردن نگرانی هاش!

التماس دعا!