ای دوست

در دیگران می جویی ام اما بدان ای دوست!
اینسان نمی یابی ز من حتی نشان ای دوست 

من در تو گم گشتم مرا در خود صدا می زن 
تا پاسخم را بشنوی پژواک سان ای دوست 

گفتی بخوان: خواندم، اگرچه گوش نسپردی
حالا که لالم خواستی، پس خود بخوان ای دوست

من قانعم آن بختِ جاویدان نمی خواهم 
گر می توانی یک نفس با من بمان ای دوست 

یا نه! تو هم با هر بهانه شانه خالی کن 
از من، مگیر برشانه ها بارِ گران ای دوست 

نامهربانی را هم از تو دوست خواهم داشت 
بیهوده می کوشی بمانی مهربان ای دوست 

آن سان که می خواهد دلت با من بگو، -آری
من دوست دارم حرفِ دل را بر زبان ای دوست

استاد محمدعلی بهمنی